Column over de ‘huiskamertour’ van Leon van der Ster – De tourwinnaar zonder podiumplaats

Redactie Hoeksch Nieuws
5 Min Read

i283445314540349038._szw1280h1280_

Op  23,5  kilometer  voor  de  finish  gebeurt  het  toch.  De  grootste  angst  van  iedere  wielrenner.  Op  de  slotdag van  de  Tour  de  France,  tijdens  La  Course,  glijdt  een  grote  groep  wielrensters  over  de  kletsnatte  kasseien van  Avenue  des  Champs-Élysées.  Een  sleutelbeen  knakt.  Daar  hoeft  Leon  van  der  Ster  zich  voor  zijn televisie  op  z’n  Tacx,  een  high  tech  snufje  waarmee  je  de  tour  ook  thuis  kan  koersen,  geen  zorgen  om  te maken.  Ook  is  de  kans  dat  hij  in  het  ‘Parijs  aan  de  Molendijk’  wordt  uitgescholden,  uitgejouwd  of bespuugd, een stuk kleiner. En de enige tegenwind die hij voelt, komt van een ventilator.

Toch  trekt  Leon  tijdens  zijn  Tour  4  Nature,  waarmee  hij  geld  wil  inzamelen  voor  het  Wereld  Natuurfonds, Natuurmonumenten  en  Cycling  Force  Foundation,  een  spoor  van  lof,  waardering  en  diep  respect  met  zich mee.  Gutsend  van  het  zweet  zag  hij  om  zich  heen  zijn  woonkamer  in  Klaaswaal  veranderen  in  de gezelligste,  sportiefste  en  bekendste  huiskamer  van  Nederland.  Landelijke  media  liepen  er  de  deur  plat en  ook  zondag,  tijdens  de  finale  van  zijn  ‘huiskamertour’,  belden  zijn  vrienden  van  Radio2  weer.  Ze kregen een hijger aan de lijn.

Als  iets  na  half  vier  ’s  middags  Anna  van  der  Breggen  met  een  knappe  solo  het  voorprogramma  op  haar naam  schrijft,  is  het  de  beurt  aan  haar  landgenoot  in  de  propvolle  huiskamer  aan  de  Champs  du Moulindique. ,,Laatste ronde,” wordt er enthousiast geroepen.

Met  de  Arc  de  Triomphe  in  beeld,  neemt  Leon  al  trappend  een  slok  bier  en  buigt  voorover  als  een  roofdier dat  in  de  finishlijn  een  prooi  ziet.  Hij  legt  zijn  armen  op  het  stuur  en  bekijkt  de  vloer.  Stroeve  benen hielden  zijn  gemiddelde  vandaag  nog  op  30,3  kilometer  per  uur,  maar  nu  schiet  de  teller  op  het  scherm  in de  kleur  van  zijn  gezicht  en  knippert  bijna  het  dubbele:  59,8.  Buiten,  op  de  Molendijk,  zou  je  daarmee  de flitspalen  veranderen  in  stroboscopen.

Het  is  een  versnelling  van  een  poema  op  pedalen.  Zijn  kaken  gaan  open  alsof  hij  zich  in  zijn  doelwit  vast wil  bijten.  Vechtend  voor  natuur  en  dier  lijkt  het  dierlijk  instinct  van  overleven  in  hem naar boven te komen. Natuurlijke doping of zat er toch iets anders in dat biertje?

Het  magere  lijf  klimt  weer  iets  overeind  terwijl  over  zijn  neus  grote  druppels  zweet  een  afdaling  maken. Zijn  dunne  armen  glimmen  als  het  natte  asfalt  van  de  Champs-Élysées.  De  ventilator  is  nutteloos.  Aderen ontwaken als  smalle  rivieren  uit  hun  slaap.  Zijn  gezichtsuitdrukking  wordt venijniger. Handen klemmen als bankschroeven het stuur vast.

Om  16:02  uur  hebben  de  trappers  hun  laatste  omwenteling  gemaakt.  Er  wordt  gejuicht,  geklapt  en  met champagne geproost.  Het  duurt even  voordat  Leon,  rechtop  zittend,  wat  zegt.  Of  kan  zeggen.

Als  hij  na  een  welverdiende  slok  bier  van  zijn  fiets  stapt,  volgt  een  innige  zoen  met  de  rondemiss  die  hem drie  weken  lang  onbaatzuchtig  diep  zag  gaan.  ,,Niet  huilen,”  hoort  ze  van  haar  dochter.  Maar  de  tranen zijn  niet  te  bedwingen.  Zelfs  de  hemel  houdt  het  niet  droog.  Het  enige  dat  nu  nog  ontbreekt,  is  een  gele trui. Leon droogt zijn blote lijf af, zijn vrouw veegt haar tranen weg.

Zo  snel  als  hij  kan  fietsen,  is  hij  luttele  minuten  later  alweer  gedoucht  en  oogt  okselfris  –  alsof  hij  slechts een  tuinfeestje  geeft  en  er  verder  niets  gebeurd  is.  Het  is  de  adrenaline  die  nog  door  zijn  lichaam  giert, verklapt hij.  En  bij  gebrek  aan  een  dopingcontrole  moet dat maar  aangenomen  worden.

Zijn  blauw-wit  geruite  overhemd  met  korte  mouwen  boven  een  beige  korte  broek  en  teenslippers  passen  bij  iemand  die  nog  ruim twee  weken  zomervakantie heeft,  maar  niet  bij  het  huidige  beeld van  zijn  voortuin  waar  mensen  in  jassen  onder  een  partytent  schuilen.  ,,We  wilden  eigenlijk  in  Nederland blijven, maar misschien gaan we nu nog even naar Frankrijk..”

Misschien  dat  voor  de  enige  Nederlander  met  een  etappezege,  aan  de  Champs-Élysées  dan  alsnog  een podiumplaats  wacht.  Want  3360  kilometer  lang  beklom  hij  drempels,  heuvels  en  bergen,  maar  geen podium.  Dat gaf  hij  drie weken  lang  aan  de drie goede doelen.

Column van Jasper van Everdingen – Vrijlopen.nl


Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.







Deel dit artikel
De redactie van Hoeksch Nieuws verzorgt dagelijks het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard.
error: Deze inhoud is beveiligd tegen kopiëren