‘Welkom! Kom binnen!’ zegt de vrolijke jongeman zodra we binnen stappen. Hij had de deur al open gedaan toen hij ons aan zag komen. We hadden besloten om vanmiddag te gaan lunchen bij Lunchcafé Zonder Meer in Oud-Beijerland. Hier krijgen jongeren met een beperking de kans om te werken en het Horecavak te leren.
Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk en we komen dan ook direct in de goede stemming. Hij vertelt ons dat we zelf een plekje uit mogen zoeken. De kids kruipen lekker op de bank en wij nemen tegenover ze plaats.
Dan staat er opeens een glimlachende jongedame naast ons die vraagt wat we willen eten en drinken. Met veel aandacht luistert ze en noteert ze zorgvuldig onze bestelling. Of de kinderen nog een leuke kleurplaat willen? ‘JAAA’ roepen ze in koor.
De kinderen kiezen allebei een Clown Jopie pannenkoek. Mijn vrouw neemt een broodje kalfscarpaccio en ik ga voor een broodje “Zonder Meer” pikant. Want een broodje met zo’n naam maakt wel nieuwsgierig natuurlijk!
Zodra de kinderen zich hebben verdiept in hun kleurplaten neem ik de tijd om eens om me heen te kijken. ‘Wat is het grappig ingericht’ zeg ik tegen mijn vrouw. De tafels en stoelen zijn van blank hout en de banken en lampenkappen lijken wel bekleed met een soort materiaal van oude postzakken. Het ziet er allemaal fris en gezellig uit.
Als ik achter me kijk zie ik twee heren, in keurig zwart koksuniform, druk bezig boven de pannen in de half open keuken. Rechts is een gezellig klein barretje met alweer zo’n vrolijke dame er achter.
Dan komt de jongeman die ons eerder had verwelkomd bij ons aan tafel staan. Hij vertelt dat hij gisteren per ongeluk in het water was gevallen. Hij begint te grinniken en mijn dochters lachen hardop mee.
Daar komt het eten! De kinderen krijgen een enorme pannenkoek met clown versiering voor hun neus en wij krijgen onze broodjes. Nou ja….broodjes. Ik krijg een enorme portie roergebakken kip waaronder ik inderdaad nog een broodje terug vind. Nu begrijp ik waar het woord MEER in de naam van het broodje naar verwijst. Mijn vrouw heeft een broodje carpaccio voor haar neus wat in een chique sterrenrestaurant niet zou misstaan.
Terwijl we zitten te genieten van het eten horen we achter ons opeens hard getik. Enkele andere gasten zitten opeens heel fanatiek met een lepel in hun dessertglas te hakken. Ze kijken elkaar aan en schieten in de lach. Even later schatert iedereen in het Lunchcafé het uit. De koks in de keuken lachen nog het hardst. Het bleek namelijk dat de kok zelf een nieuw dessert had bedacht met daarin gesmolten chocolade. Die werd schijnbaar alleen zó hard dat het er alleen met geweld uit te lepelen was. Maar ja, de chocolade was schijnbaar zó lekker dat opgeven voor de gasten geen optie was.
En dat typeert voor mij een bezoek aan Lunchcafé Zonder Meer. Mensen zijn ontspannen, vrolijk en authentiek. Alles aan ze straalt uit dat ze je graag een prettige, lekkere lunch willen bezorgen. En dat lukt!
Nadat we allemaal onze buik vol hebben rekenen we af en lopen we weer naar buiten. Uiteraard uitgelaten door de vrolijke jongeman. Tot de volgende keer!
Raymond te Veldhuis – Heron B.V.
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
