Hij zei het tijdens de pauze van de streekderby OSV-GOZ. Terwijl beneden trainer Ed Kruijthof de kleedkamerdeur van OSV liet klapperen, vertelde GOZ-voorzitter Ydo Bottema een etage hoger, tussen alle kletsende aanwezigen in de drukke bestuurskamer door, dat in Mijnsheerenland de Westmalle Tripel al koud staat. De tussenstand: 0-2. En 0-4 had makkelijk gekund.
Buiten was het een zachte herfstdag in november. Het regende niet hard op sportpark Olympia, maar wie geen paraplu bij zich had, schuilde op de tribune. Of voor de verraderlijk koude wind. Het kwik schommelde in Oud-Beijerland zo rond de tien graden. Perfecte serveertemperatuur dus (tussen 8 en 14 graden Celsius) voor deze wereldklassieker onder speciaalbieren. Maar OSV-bestuurslid Ben Lijten had voor de tweede helft een thermoskan met koffie en een stapel plastic bekertjes meegenomen naar de overdekte zitplaatsen. Met als uitzicht het grauwe, treurige panorama van een erbarmelijk veld met twee gehavende elftallen, smekend om punten en nog geen schim van het seizoen dat ze hier bracht.
Nieuw
De club uit Mijnsheerenland liet al een groot deel van het verleden achter zich met het nieuwe visitekaartje op sportpark De Erve. Dit jaar verrees een modern, stijlvol en tegelijk huiselijk clubgebouw uit de grond, geflankeerd door een nieuw terras. Zelfs het digitale huis kreeg een metamorfose. En ook op het veld ging Gemengd Oranje Zwart een verdieping omhoog nadat de ploeg van Marcel Langeveld met een straatlengte voorsprong kampioen werd en promoveerde naar de derde klasse. GOZ kon zich eindelijk gaan meten aan een nieuw, hoger niveau met nieuwe derby’s en in Sparta AV zelfs een tegenstander met professionele allure. Het nieuwe dakterras kreeg er zo een vooruitzicht bij van nieuwe kansen en nieuwe uitdagingen.
In de derde klasse leerde GOZ ook iets totaal nieuws: tegenslagen. En die dwongen tot een nieuwe, behoudender manier van spelen. De traditionele Westmalle Tripels in de bestuurskamer van Gemengd Oranje Zwart, die vorig seizoen na de wedstrijd zo verrukkelijk smaakten, werden met de week bitterder en kregen steeds meer eigenschappen van gifbekers. Het vertrek van de aanvoerder werd gevolgd door nederlagen, fouten die direct worden afgestraft, pech, een ongewoon gebrek aan doelpunten, degradatievoetbal, een aanvaller die zijn spullen pakt, een waslijst aan blessures.. Een week voor de derby tegen OSV genoot GOZ bij rust eindelijk weer eens van een 1-0 voorsprong. Maar de laatste druppel was nog steeds niet op: 1-3.
Geduld
Een Westmalle Tripel krijgt na een jaar een perfect evenwicht tussen fruit en bitter. Nog later ebt met de hopbitterheid het evenwicht weg en gaat het bier te zoetig smaken. Wachten is de boodschap, want het vindt dat evenwicht zeker terug. En zo lijkt het ook na het kampioensjaar van GOZ. Ruim twee maanden moest men in Mijnsheerenland op de eerste zege wachten, maar daar gaan ze alleen maar beter van smaken.
In misschien wel de meest uitzichtloze, gehavende en hopeloze situatie, als het gevoel van winnen allang verleerd, vergeten en verloren is, leek het bij de Mijnsheerenlanders weer even zoals het was. In de openingsfase twee keer dodelijk trefzeker voor het doel van de tegenstander opduiken, weer geduldig terugzakken, de tegenstander het verder met de bal uit laten zoeken en loeren op de counter. Het GOZ uit de derde klasse, maar dan met resultaat in de vierde klasse. Tegen een OSV dat, net als GOZ, een jaar met de wind in de rug achter zich heeft en nu een seizoen ervaart alsof je door de Langeweg fietst met windkracht 8 tegen. En twee windstoten voor rust waren al genoeg geweest om de Oud-Beijerlanders omver te blazen. Het tweede doelpunt van spits Olaf Sap, de 0-3, legde ook de wedstrijd plat.
Wie een derby wint, krijgt een uitstraling alsof in één keer een perfect biertje is ingeschonken. Zo liep na het laatste fluitsignaal een heel elftal in oranje en zwart erbij en zo moet het er ook aan een monnikentafel in de nieuwe abdij op sportpark De Erve uit hebben gezien. Vooral omdat de zege, op enkele kilometers van de eigen haard, ook werd behaald volgens de oude, vertrouwde huisstijl.
Je ziet het voor je. Schuin wordt de trappist in het kelkglas ingeschonken dat langzaam horizontaal eindigt. Voor je het aan de lippen zet, kijk je trots even naar je rijke schuimkraag. Daarna voel je de centimeter dikke schuimlaag langzaam je bovenlip kussen terwijl je mond een volle smaak ervaart met een lange afdronk. Met de smaakpapillen in Mijnsheerenland zal zaterdag uit de ingrediënten duidelijk de zoete smaak van bevrijding naar boven zijn gekomen met de geur van revanche, een vleugje rijpe Olaf Sap, nieuwe hoopextracten die het gehemelte strelen en de lange nasmaak van zachte opluchting. Zo smaakte dat dus.
Clubtradities
Tussen de niet tegen te houden moderne ontwikkelingen – met nostalgie kan je nog steeds geen brood betalen – blijft bij GOZ gelukkig de liefde voor de ‘moeder aller tripels’ overeind. En in de rust van de streekderby had Bottema ook uitgelegd waarom. ,,Wat goed is moet je niet veranderen.” De abt moest er zelf ook bij lachen. Ironisch genoeg wisselde OSV wél en GOZ niet..
In de nieuwe kantine van GOZ zijn de flesjes Heineken in de ban gedaan en nu zou ook het gebottelde Belgische trappistenbier in de bestuurskamer eraan moeten geloven. Je mag gerust je clubgebouw platgooien en op kunstgras spelen, alleen van clubtradities blijf je af. Die moeten gekoesterd worden en mogen niet verloren gaan. Het zijn deze kleine details die op je identiteitsbewijs blijven staan terwijl je pasfoto verandert. Denken dat je alles kunt veranderen is dezelfde illusie als je bierglas om moeten spoelen voor het inschenken. Aan de binnenkant van je glas ontstaat dan een zogeheten filmlaagje waardoor het bier niet goed aan je glas hecht. Met als gevolg dat het eerder ‘dood’ slaat. Lang leve de clubtradities dus. Proost.
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
