Column – In de wandel

Sinds kort ben ik – met een knipoog naar Koot en Bie – helemaal in de wandel. En dientengevolge ook almaar aan de wandel.  Met de devotie en de toewijding van een pas ingetreden novice. Dat zit zo: mijn vrouw liep onlangs in het postkantoor tegen een kaart aan met maar liefst 20 Hoeksche wandelroutes en nam hem jubelend mee naar huis. Ze wilde er weleens op uit en niet langer alleen dat rondje bij ons om de hoek. Er was echter één probleem: ze durfde niet alleen. Had iets te maken met enge honden en nog engere mannen. Zo raakte ik in en aan de wandel. Dat gaat zo in een huwelijk. Maar mijn voeten weten dat nog niet zo goed. Ze maken bezwaren met enge, witte blaasje die opengaan en dan gemeen rood worden. Heeft iets te maken met te enge schoenen. Maar ik moest me niet aanstellen, zei mijn vrouw. Zelfkastijding hoort bij toewijding.

We hebben er pas één gedaan, nummer elf, van een kilometer of acht, maar die wel al twee keer en een derde keer staat op het programma. Dat zit zo: de eerste keer dat we hem deden werd ze helemaal lyrisch. We begonnen bij het pension in Cillaarshoek en liepen over de Zuiddijk richting de Binnenmaas. De ah’s en oh’s waren niet van de lucht. Het weer straalde al even blij als mijn vrouw, er was nauwelijks verkeer en er was maar één enge hond, halverwege dat eerste stuk bij een boerderij. Dat gaf even een oei, want hij gromde en blafte alsof hij ons allebei tegelijk wilde verscheuren. Maar merkwaardig genoeg kwam hij niet van het erf af, ook al was er geen obstakel. Verder niets, in geen velden of wegen, ook geen enge mannen. Links van ons duizenden ganzen in een ruig gebied en rechts van ons miljoenen spruiten op een keurige akker. Je kan het gek vinden maar als gewezen stadse geniet mijn vrouw van een mooi spruitenveld. O, groeien die zo. Het genieten begon mij te vergaan.

Bij Zwanegat pas op een kwart. Daar ging het rechtsaf de Zwanegatsedijk op. We liepen langs de Binnenmaas naar het kerkje bij St. Anthoniepolder. Hier keken we even rond of beter, mijn vrouw keek en ik ging zitten om het gewicht van mijn heftig protesterende voeten te halen. Het kerkje had als enig bouwsel in de Hoeksche Waard de Sint-Elisabethsvloed overleefd, las ik op een bordje. Zelf  twijfelde ik inmiddels ernstig of ik deze tocht zou overleven. Bijna jaloers keek ik naar de graven van het kerkhof naast het kerkgebouw. Had die hond me nou toch maar verscheurd. Dat kon niet erger zijn dan wat ik aan mijn voeten voelde en dat laatste zou alleen nog maar erger worden.

Strompelend volgde ik mijn vrouw toen zij er de gang weer inzette en bij Maasdam lag ik 500 meter achter. Ik had haar in de verte rechtsaf de Gatsedijk op zien gaan, wilde eenmaal op dat punt gekomen eigenlijk niet verder, vervloekte mezelf dat ik haar niet de autosleutels had meegegeven om me daar op te laten halen en begreep dat er niets anders opzat dan haar maar gewoon te volgen. Inmiddels was ze geheel uit beeld verdwenen.

“Waarom moest ik mee? Je durfde toch niet alleen te lopen,” vroeg ik beschuldigend, toen ik drie kwartier later aan kwam kruipen. Ze had haar horloge afgedaan en stond ermee in haar handen als was het een stopwatch.

“Wat jij doet is toch geen lopen man. En waar zou ik nog bang voor zijn? Engere mannen dan jij zijn er niet.”

Ik zei niets meer, deed de auto van slot en hees mezelf erin.

“Volgende week gaan we weer,” zei mijn vrouw toen ik optrok. “Dan komen Klaas en Marga en die vinden dit ook prachtig.”

Die tweede keer zit er inmiddels op. Morgen komt Lilian, een goede vriendin, ook een wandelaarster pur sang. Daarna nog 38. Mijn vrouw wil alle routes beide kanten op doen. Voor de variatie.

Lein van der Wulp

Meer lezen van Lein van der Wulp:

• Mannen van Maasoord (roman in de stijl van de columns over een middelbare school) – euro 19,50
• Kelderwesp (oorlogsthriller in de Drechtstreek)    – euro 18,50
• Overal te bestellen, ook bij de auteur (gesigneerd).Voor het laatste, mail naar [email protected] en vermeld uw adresgegevens