Het feest is begonnen en dat zullen we weten ook. Een invasie van mannen in oranje en (echt waar) witte pakken. Een parkeerplaats vol bouwketen, een gigantische generator en ander onduidelijk materiaal. Afgezette wegen en af en aan rijdende kiepauto’s met de aanvoer van zand en de afvoer van afgeschraapt asfalt over roestige rijplaten. Na twee dagen herken je je eigen omgeving niet meer. Er zit weinig anders op dan het gelaten over je heen te laten komen.
Om aan het geest verkrommende geronk van dijkversterkende graafmonsters en de oorverdovende herrie van damwanddrukkende hijsinstallaties te ontkomen, besloten we op de fiets een dagje te gaan buurtschappen. Het was een prachtige dag met een licht windje en enkel wit wolkje. Over het fietspad, dat nog net geen verboden terrein was, eerst naar Schuring. Pas bij het overgroeide trappetje naar de ijsbaan was het lawaai uit onze oren verdwenen. Hier gingen we zitten en nuttigden ons eerste broodje. Voor een vakantiegevoel hoef je niet eerst helemaal naar Frankrijk. Doen we dat toch, dan gaat dat eerste broodje op de Moerdijkbrug al naar binnen en voor de grens met België is alles wat de hele dag mee had moeten gaan op. Hebt u dat nou ook?
Na Schuring via Numansdorp en Klaaswaal richting Zuidzijde. Mijn achterzijde gaf de eerste blijken van onwennigheid met een fietszadel.
“Stop hier eens,” zei mijn vrouw. Ik gaf er gretig gehoor aan, ook al begreep ik niet waarom nou juist daar. Mijn geest stond afgesteld op café “De Drie Linden” en de koffie met appeltaart op een fatsoenlijke stoel. Een stuk aantrekkelijker dan de geploegde akker links naast me en het perceel wintertarwe aan de rechterkant, meende ik.
“De zon zit nu achter die wolk,” wees mijn vrouw naar omhoog. “Moet jij eens opletten wat er gebeurt als hij zo weer tevoorschijn komt. Je ziet nu die grote, blote bonken natte, gladde klei en rechts dat groene gras.”
“Wintertarwe,” corrigeerde ik haar.
“Komtie,” negeerde ze mij. “Kijk eens wat het licht doet met dat gras. Je ziet wel vijf tinten groen en het verandert mee met de wind. En kijk eens links. Was net nog donkerbruin. Alsof er een zilveren laag overheen is gelegd met allerlei schakeringen. Het is maar net hoe de hoek met de zon is. En zie je het glimmen? Des te bloter, zo’n grote akker, des te mooier.”
Nooit eerder had ik de schoonheid van zo’n grote, blote akker gezien. De koffie met appeltaart kwam pas weer bij me boven toen we even later opstapten. Na de koffie ging het via Piershil naar Goudswaard en vervolgens over de Westdijk naar Nieuwendijk. De broodjes waren allang op. Het vooruitzicht van Nora’s Theetuin maakte de zadelpijn nog net draaglijk.
“Hier komen toch die grote windmolens?” vroeg mijn vrouw.
“Als ze er komen,” antwoordde ik. “Het is hier net als overal. Last van NIMBY.”
“Wel eens gezien wat het licht met die windmolens kan doen?”
Dat had ik wel gezien. Bij ons in de Mariapolder. Vijf op een rij, die van het ene moment op het andere van kleur konden verschieten. Van donkergrijs naar hel wit. En het spel van de draaiende wieken had iets fascinerends. Door de verschillen in snelheid werd je er in meegezogen als je langer keek.
Na Nora’s theetuin terug naar huis. Staand op de pedalen. In de verte de windmolens van Strijensas, die maar niet dichterbij leken te komen.
Lein van der Wulp
Meer lezen van Lein van der Wulp:
- Mannen van Maasoord (roman in de stijl van de columns over een middelbare school) – euro 19,50
- Kelderwesp (oorlogsthriller in de Drechtstreek) – euro 18,50
- Overal te bestellen, ook bij de auteur (gesigneerd).
- Voor het laatste, mail naar [email protected] en vermeld uw adresgegevens
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
