In de stad Oxford is er een schril contrast tussen ‘town and gown.’ Tussen de stad en de toga, ofwel de gewone mensen die er wonen en de academische elite. Ze hebben elkaar nodig, maar kunnen elkaar niet uitstaan.
In Strijensas heb je ook zoiets. Maar dan tussen het bootjesvolk en het klootjesvolk, ofwel de mensen die de jachthaven aandoen en de dorpelingen. En in Sas is het nog erger, want alleen de zeilmakerij verdient weleens iets aan ze. Bovendien zijn Sassenaren mateloos eenkennig. Strijenaren kunnen er ternauwernood nog mee door, Seuters zijn op zijn best nogal zielige stumpers en de rest van de Hoeksche Waard is in onze ogen een verzameling… nou ja. Bootjesmensen komen daar nog weer onder.
Wij horen zelf bij het klootjesvolk. En Koos, onze achterbuurman, ook. Maar Koos is ook een bootjesmens. Bij een vaarclub uit Spijkenisse. En Koos had bedacht dat hij het Pinksterweekend met zijn hele club in Strijensas wilde doorbrengen. Dus meerden er op zaterdagmorgen twintig boten met vijftig opvarenden af. Maar Koos moest wel iets met die opvarenden. Dus was hij bij ons aanbeland.
“Jij schildert toch,” zei hij tegen mijn vrouw op een toon die geen tegenspraak duldde.
“Ik probeer wel eens wat.”
“En jij schrijft toch,” was het volgende in mijn richting.
“Nog minder dan mijn vrouw schildert,” probeerde ik de boot af te houden. Ik zag het gevaar aankomen.
“Mooi,” stelde hij desondanks vast. “Een workshop schilderen en een workshop schrijven.”
“Maar het zijn bootjesmensen,” riep ik vertwijfeld. “ Wat weten die nou van schilderen en schrijven?”
“Niets. Daarom heb ik jullie nodig. Ze vinden alles best, zolang ze maar vermaakt worden en niet van hun kont af hoeven komen.”
“Het wordt slecht weer,” probeerde ik nog.
“Des te beter. Jullie hebben een heel groot onderhuis. Passen ze makkelijk in. Heb je ze meteen allemaal bij elkaar. Afgesproken?”
Koos is een heel aardige buurman. Maar Koos is ook een buurman tegen wie je geen nee moet zeggen. En natuurlijk was het slecht weer. In ons onderhuis was het een drukte van belang. Vijftig bootjesmensen togen aan het werk met een penseel, een klein schildersdoek en acrylverf met als opdracht ‘Maak van je boot een Herman Brood.’ Een ideetje van de vrouw van Koos, want Koos heeft zelf geen ideeën. Koos regelt de dingen, of laat anderen dat doen. Na een uurtje druppelden de resultaten binnen.
“Hangen we allemaal op in het clubhuis,’ riep iemand enthousiast toen hij de uitstalling zag.
Toen was ik aan de beurt. Eerst deed ik onder doodse stilte, die misschien was toe te schrijven aan het uitbundige gebruik van schippersbitter, een korte voordracht. Daarna schreven ze zelf een limerick, met voorspelbare resultaten, terwijl ik nog zo had gezegd dat het niet schunnig mocht worden.
“Lezen we allemaal voor in het clubhuis,’ riep iemand anders enthousiast na hevig gelach in klein comité.
Ik verkocht ook nog vijf boeken. Altijd nog meer dan de bestellingen die ik tot op heden uit de Hoeksche Waard heb gekregen. Aardige lui, die bootjesmensen.
Lein van der Wulp
Meer lezen van Lein van der Wulp (Vaderdagtip):
- Mannen van Maasoord (roman in de stijl van de columns over een middelbare school) – euro 19,50
- Kelderwesp (oorlogsthriller in de Drechtstreek) – euro 18,50
- Overal te bestellen, ook bij de auteur (gesigneerd).
- Voor het laatste, mail naar [email protected] en vermeld uw adresgegevens
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
