Ze zijn er weer, net als vorig jaar. Niet in de lijsterbes, zoals die zomertortel in column 3. Maar twee Turkse tortels, in de Japanse sierkers. Pal naast het zijraam. Vanaf mijn plek aan de tafel heb ik er continue zicht op. Mannetje, vrouwtje, durf ik te wagen, ook al moet je daar voorzichtig mee zijn. Homoseksueel paargedrag schijnt bij dieren ook voor te komen, maar dan bouw je geen nestje en dat doen zij wel. Nou ja, nestje. Een takje zus en een takje zo, nog eentje dwars over en klaar is Kees. Een beetje behoorlijke behuizing zit er voor een Turks torteljong niet in.
Begrijpelijk trouwens, dat ze hun tijd niet verdoen aan overbodige luxe voor hun kroost. Dat vliegt toch al na drie weken uit. Kom daar bij mensen maar eens om. Wel eens bij stilgestaan dat wij er een kwart van ons leven mee bezig zijn om een mensenjong een beetje verantwoord de deur uit te werken? En dat dit met de luxe hotelfunctie van het ouderlijk huis van nu zelfs stijgt richting een derde? Nog even en onze zorg voor ons kroost gaat naadloos over in de zorg van hen voor ons. Kunnen we van die tortels nog heel wat leren. Die doen de voortplanting terloops erbij. Twee weken broeden, drie weken voeden en wegwezen.
Zo houd je toch maar mooi meer tijd over om te tortelen, want dat doen ze wel volop en met overgave. Zelfs die twee weken op het nest gaan niet tortelloos voorbij. Maar wel op een heel geëmancipeerde manier. Zit zij te broeden, dan vliegt hij na verloop van tijd aan, kruipt op haar rug en geeft haar daarna de gelegenheid om onder hem uit te kruipen en zelf te gaan foerageren, terwijl hij het broeden voor zijn rekening neemt. Zo lijken ze permanent beschikbaar voor elkaar. Kom daar als man bij je vrouw maar eens om.
Staat tegenover dat ze na één broedsel nog lang niet klaar zijn. Het gaat maar door, van maart tot september en ze hebben wel vier legsels. Deze lust voor mijn oog is dus ook bijna permanent. Elke dag weer kijk ik ernaar en elke dag is het genieten. Maar niet voor mijn vrouw. Zij is er minder happig op. Hun aanvliegroute is recht boven de droogmolen.
“Nou kan je overal wel moeilijk over doen,” reageerde ik toen zij zich er een keer over beklaagde. Zo dacht ik erover. Tot vanmorgen.
“Wat is dat voor rare vlek?” vroeg ik haar toen ik me vanmorgen wilde aankleden. Ik hield haar mijn schone overhemd voor.
“O dat,” zei ze minzaam glimlachend. “Dat is opgedroogde duivenpoep.”
“En dat hang je zo in mijn kast?”
“Wees blij dat ik je overhemden strijk,” zei ze, legde haar hand even op mijn arm en ging verder met waar ze mee bezig was.
“Hoe krijg ik dat eruit?” vroeg ik hulpeloos.
“Volgende was. Als het meezit. Geen vlekverwijderaar die dat in ene keer weg krijgt.”
De spons met water en zeep maakte het alleen maar erger. Pas het vierde overhemd was vlekkenvrij. “Toch maar eens zien of ik er met de bezemsteel vanuit het zijraam bij kan,” dacht ik terwijl ik het dicht stond te knopen.
“Doe jij de was in de machine?” hoorde ik mijn vrouw nog zeggen toen ik wegliep. “De mand is al weer vol.”
Lein van der Wulp
Meer lezen van Lein van der Wulp (Vakantietip):
- Mannen van Maasoord (roman in de stijl van de columns over een middelbare school) – euro 19,50
- Kelderwesp (oorlogsthriller in de Drechtstreek) – euro 18,50
- Overal te bestellen, ook bij de auteur (gesigneerd).
- Voor het laatste, mail naar [email protected] en vermeld uw adresgegevens.
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
