Het was vrijdag, 9 september. ’s Middags om een uur of half drie. We waren op weg naar Strijensas, voor een natuurwandeling met de boswachter. Het was prachtig weer, volop zon en dik twintig graden. Er was geen wolkje te bekennen. Beter kon niet voor zo’n tocht. Een heerlijk vooruitzicht.
Maar toen we het dorp naderden moesten we stoppen voor een grote stoet mensen, die net op dat moment uit het verenigingsgebouw kwam. Voorop zes statige mannen in nog statiger, grijze jassen, met tussen hen in, op de schouders gedragen, een kist, die in strak gelid naar de aangrenzende begraafplaats werd gedragen aan het begin van het dorp. Daaraan voorafgaand nog zo’n man, die het tempo aangaf, een traag, plechtig tempo. Omstanders keken met licht gebogen hoofd toe. Respectvol schakelde ik de motor uit, nadat ik eerst het portierraam had laten zakken. Het was erg warm.
Langzaam bewoog de stoet zich voort en schuifelde de dodenakker op. Voor de laatsten was er nauwelijks genoeg plaats om zich bij de rest te scharen. Over de heg heen was het hoofd van de voorste man te zien, met een microfoon voor zich, wachtend tot iedereen was aangesloten. Toen begon een korte plechtigheid.
“Fijn dat u even wilde wachten en de auto stilzette,” fluisterde één van de omstanders, die ondertussen naar ons toe was komen lopen.
“Moet wel een belangrijk iemand zijn geweest. Zoveel mensen. Dominee? Schoolhoofd?” vroeg ik zachtjes.
De omstander schudde het hoofd. “Woonde hier al jaren niet meer. Buschauffeur. Maar eenmaal van Sas, altijd van Sas. Iedereen kende hem en hij kende iedereen. Zo gaat dat met buschauffeurs. Althans, met de goeie. Maar hij maakt nu zijn laatste reis.”
De metafoor was voordehand liggend, maar uit de mond van deze man op geen enkele manier storend. De plechtigheid leek zijn einde te naderen. Over de heg heen bereikte ons het geprevel van een gebed. Het “Onze Vader,” gokte ik. Onwillekeurig vouwde ik mijn handen over het stuur heen. De omstander stond met gebogen hoofd en met de handen voor zich en bad mee. Toen het bidden ophield was het even helemaal stil, op het heftige geklapwiek na van een zomertortel, die met veel bombarie uit een boom wegvloog. Daarna opnieuw stil, en toen uit het niets een hartverscheurend geluid, zo’n gekwelde en te lang ingehouden huilkreet die uit het diepst van iemands ziel komt. En nog een tweede keer. Daarna opnieuw stil, stiller nog dan daarvoor.
“Wat moet zij veel van hem gehouden hebben,” hoorde ik mijn vrouw naast me zeggen. “Dan zal het met de rest ook wel goed zitten.”
Even later kwamen de eerste mensen weer van de begraafplaats af op de weg terug naar het verenigingsgebouw. In ongelijke plukjes verscheen daarna de rest van de stoet en volgde de eersten in dezelfde richting.
“Die ene man daar, met dat lichte jasje, naast die mevrouw in die grijze jurk. Die ken ik volgens mij, van de foto. Dat is toch die man die altijd van die columns schrijft?”
De omstander knikte. “Jarenlang een goede vriend geweest. Ze schaakten altijd.”
“We kunnen nu wel weer verder,” zei mijn vrouw. De omstander was ondertussen met nog anderen achter de laatsten aangesloten.
Ik schakelde de motor in, trok op en reed in een traag tempo naar de parkeerplaats van het natuurgebied. Een heel traag tempo.
Lein van der Wulp
Meer lezen van Lein van der Wulp:
- Mannen van Maasoord (roman in de stijl van de columns over een middelbare school) – euro 19,50
- Kelderwesp (oorlogsthriller in de Drechtstreek) – euro 18,50
- Overal te bestellen, ook bij de auteur (gesigneerd).
- Voor het laatste, mail naar [email protected] en vermeld uw adresgegevens
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
