Elke twee weken op vrijdag, klokslag 14.03 uur, belt André van de zorgboerderij aan om ons zes eieren te bezorgen. Het mag een paar seconden schelen, maar meer ook niet. André is hondstrouw, heeft omgangsvormen waar menigeen een voorbeeld aan kan nemen, een dijk van een taakopvatting en een jaloersmakende levensvreugde. Omzichtig plaatst hij zijn fiets tegen ons hek, probeert drie keer uit of die stevig genoeg staat en diept dan één van de vier doosjes uit zijn fietstas op die hij bij ons en bij nog drie andere klanten moet bezorgen. De eerste paar keer kwam hij met een begeleider maar hij kan het nu alleen af. Na overhandiging van de eieren doet hij het twee euro muntstuk dat wij hem betalen bijna sacraal in een oude leren beurs en steekt deze pas weer weg als hij zeker is dat hij hem goed heeft afgesloten. Zijn we er een keer niet, dan zetten we het lege doosje met de twee euro erin achter de plantenbak naast de voordeur en bij terugkomst is het lege doosje verdwenen en staat er een nieuw vol doosje.
Zoiets gaat toch wennen. Evenals het zondagse eitje bij het ontbijt. Vóór André deden we dat nooit. Dan kochten we een doos van tien eieren XXL bruin en daar deden we een jaar mee. Die eieren waren niet spannend. De eieren van André zijn dat wel. Als ik er twee sta te koken roep ik vanuit de keuken naar mijn vrouw:
“Wil je donkerbruin of lichtbruin?””
En een andere keer:
“Bruin gespikkeld of bruin egaal.”
Soms ook:
“Wit of wit met vlekken?”
Want kieskeurigheid is er niet bij. André raapt voor ons de eieren, hij sorteert ze niet. Elk doosje is weer een verrassing en elk ei van een ander formaat. En geloof het of niet, ik trek steevast aan het kleinste ei. Hoe mijn vrouw het doet weet ik niet, maar altijd kiest zij ongezien de grootste. En dat went nooit. Ik verdenk haar ervan dat ze tussen de komst van André en de zondagmorgen daarna het doosje aan een nauwkeurige inspectie onderwerpt. Je kan het misschien vijf keer achtereen slecht treffen, geen vijftig keer.
Maar afgelopen keer kwam André niet. En die keer daarvoor ook niet. En twee keer daarvoor ook al niet. Na de derde keer zei mijn vrouw: “Er zal toch niet iets…?” En na de laatste keer zeiden we niets maar werden we er wel onrustig van.
Gelukkig kregen we deze vrijdag weer wel de eieren bezorgd. Door zijn begeleider.
“Er is toch niet iets met André?” vroeg ik bezorgd, terwijl ik ze aanpakte.
“Nee hoor. Ja, hij is een beetje grieperig vandaag, daarom kom ik ze brengen. Moest van André.”
“O. Maar vorige keer waren ze er ook al niet. En die keer daarvoor, en…”
“Klopt,” zei z’n begeleider. We hadden een keer een feest, met ouders erbij en zo, en toen moesten we eieren sparen. En daarna waren de kippen van de leg.”
“O ja. Nou, wij ook,” zei ik, terwijl ik haar het lege doosje en de twee euro overhandigde. Ze gaf er geen blijk van te begrijpen wat ik bedoelde. “Wil je André beterschap wensen?”
Opgelucht deed ik de deur dicht. Liever een mini-eitje van André dan een XXL van de supermarkt. Maar ik ga toch eens kijken hoe ik mijn vrouw kan betrappen.
Lein van der Wulp
Meer lezen van Lein van der Wulp:
- Mannen van Maasoord (roman in de stijl van de columns over een middelbare school) – euro 19,50
- Kelderwesp (oorlogsthriller in de Drechtstreek) – euro 18,50
- Overal te bestellen, ook bij de auteur (gesigneerd).
- Voor het laatste, mail naar [email protected] en vermeld uw adresgegevens
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
