Vorige week bezocht ik een concert van Brit Floyd. Dat is een coverband van het legendarische Pink Floyd. Tijdens het spelen van het nummer Comfortably Numb speelde mijn beroepsdeformatie als recruiter me weer eens parten.
Comfortably Numb
Comfortably numb: aangenaam gevoelloos. Een staat waarin we volgens mij allemaal wel eens verkeren. Ook is het een bekend nummer van het Britse Pink Floyd, afkomstig van het conceptalbum ‘The Wall’.
Als we comfortably numb vertalen naar de werksituatie dan spreek ik regelmatig mensen die al lange tijd aangenaam gevoelloos zijn als het om hun eigen werk gaat. Ze hebben ooit bepaalde concessies gedaan en hebben de factor gevoel voor een groot deel uitgeschakeld om het vooral maar comfortabel te houden.
Dat kan best lang goed gaan. Al zullen de meesten op een gegeven moment tegen the wall aan lopen. Ze krijgen dan bijvoorbeeld gezondheidsklachten.
Waarom nemen zo veel mensen dan toch genoegen met die staat van aangename gevoelloosheid op hun werk? Tsja, dat kan verschillende oorzaken hebben.
Time
Je werkt al lange tijd (zeg > 15 jaar) bij dezelfde organisatie en ziet het gewoon niet zitten om een overstap te maken en weer voor een groot deel opnieuw te beginnen. Bij een nieuw bedrijf met nieuwe diensten of producten in een nieuwe markt. Met nieuwe collega’s, bazen, processen en IT systemen. En ga zo maar door. Ondertussen heb je het niet meer naar je zin en ben je ‘onderprikkeld’. Er valt niets nieuws meer te leren en eigenlijk wil je dat ook niet. Je hebt telkens een nieuwe leidinggevende naar wie je je moet verantwoorden en draait steeds hetzelfde rondje. De voortschrijdende tijd is je vriend want die zorgt ervoor dat je steeds dichter bij je pensionering komt.
Money
Je werkt ergens waar je het niet (meer) naar je zin hebt maar beseft dat je daar bovengemiddeld goed voor wordt beloond. Ieder jaar komt er automatisch weer een beetje bij. Je levensstijl is gaandeweg aangepast op dat inkomen en een overstap naar een nieuwe werkgever of een eigen bedrijf zal er voor zorgen dat je hier – wellicht tijdelijk – concessies in moet doen. Het principe van de ‘gouden kooi’.
Welcome to the machine
Als een soort automaat doe je al járen gewoon ‘je ding’. Het is altijd druk en dat is goed, zo heb je geleerd. Je voert in een waas je taken uit en gaat vervolgens om 17:30 naar huis. Waar je vrouw je aan de eettafel vraagt ‘hoe was je dag?’ en je heel diep moet nadenken hoe die eigenlijk was. Het mooie is natuurlijk dat je niet eens beseft dat je het niet naar je zin hebt. Another brick in the wall. Maar of dat een gezonde situatie is?
Enkele jaren geleden had ik het voorrecht dat ik in een situatie was waarin ik de keuze kon maken om mijn baan op te zeggen en een bedrijf op te richten. Ik had high hopes en kwam in actie.
Hiermee voorkwam ik dat ik – net als velen – wellicht voor lange tijd in een staat van comfortably numb zou belanden. Misschien zelfs wel tot het einde van mijn carrière! Het was een great day for freedom!
Ik hoop natuurlijk dat je het wél naar je zin hebt op je werk. Maar – mocht je in een staat van aangename gevoelloosheid zitten – dan gun ik je ook de kans en de moed om daar aan te ontsnappen. Run like hell en shine on you crazy diamond!
Luister komend weekend eens naar deze oude klassiekers. En; mocht je de kans krijgen, ga dan Brit Floyd eens bewonderen als ze weer in Nederland zijn.
Goed weekend!
- Raymond te Veldhuis
- Recruitment Specialist
- www.hoekscherecruiter.nl
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
