In de vroege ochtend de buurt verkennen hier in de Hoeksche Waard was nou niet een van mijn hobby’s. Toch moest ik eraan geloven, en hoe!
Zoals iedere ochtend had ik mijn sportkleding aan voor een lekker hardlooprondje in de Beijerlandse polder! Heerlijk daar genoot ik van. De sereniteit, het landschap , de mooie luchten… Ik nam het altijd diep in mij op! Een gelukzalig gevoel. Bovendien hield ik mijn lichaam in conditie er mee.
Ook deze ochtend, in de herfst met zijn prachtige kleuren, stond ik startklaar.
Voordat ik zou gaan had ik de ramen beloofd ze eens lekker te wassen zodat ik weer helder de wereld in kon kijken!
De kids waren net de deur uit op weg naar school en onze pup kwispelde vrolijk. Wat had ze graag achter hen aan gegaan.
Nou dat deed ze! Voordat ik er erg in had! Ik zag nog net in mijn ooghoeken een klein wit staartje verdwijnen achter de tuinschutting.
Ik had nog zo tegen mijn lieve kinders gezegd dat ze de poort dicht moesten doen.
Snel schoot ik tuinklompen aan. Met spons, zeem en wisser in mijn hand nam ik een spurt, bang dat ons klein wit scharminkeltje de drukke weg op zou lopen.
Hoe vaak ik luidkeels haar naam geroepen heb weet ik niet meer. Ik was er schor van.
Luisteren ho maar! Ondertussen was ik al een behoorlijk stuk van huis en dat met blote benen, korte mouwen, te grote tuinslippers -ze waren van manlief, wilde haren en mijn zeemattributen in mijn hand . Of het de normaalste zaak van de wereld was op deze manier de buurt eens goed te verkennen. Ondertussen was ik al roepende op een winkelplein terecht gekomen.
Wat had ik opdat moment voor even willen verdwijnen. Die blikken van het winkelende publiek zal ik nooit vergeten. Nog nooit had ik me zo bekeken gevoeld. “Dat wordt opname!” schoot er door mijn heen.” Zo meteen afgevoerd.”.
Net toen ik het plein wilde verlaten omdat onze schattige kleine lieverd er maar van door bleef gaan, op oorlogspad , werd ik spontaan aangesproken door een jongeman , de glazenwasser! :” hé mevrouwtje komt u de ramen zemen?”. Hij kon nog wel wat hulp gebruiken! “Wat denk je zelf?!”. Oh mijn hemel hoe moest ik dit in vredesnaam allemaal uitleggen!
Toen ook de buschauffeur knikte met de vraag of ik mee wilde wist ik niet hoe snel ik moest rennen. En geloof me dat viel niet mee met die grote klompen aan mijn voeten. Ze voelde als lood. Snel draaide ik mijn hoofd om! “Niets gezien”.
En daar was dan mijn redding. Ons meisje was moe geworden, omdat ik dat niet was, en bleef eindelijk rustig zitten. “Goed zo” liet ik haar weten omdat ze zo haar best had gedaan in gehoorzaamheid deze ochtend. Snel stopte ik haar onder mijn arm die nog vrij was. En zo droop ik af richting huis. Met een geforceerde vriendelijke glimlach werd ik begroet door de bakker die zijn deur open had staan. “Heerlijke weertje hè om ramen te zemen!” liet ik hem weten.
Eenmaal thuis zette ik het kleine mormel in de bench daar kon ze bijkomen van haar avontuur.
En ik? Ik verwende mezelf met een heerlijk bakkie daar was ik wel aan toe en liet de ramen voor wat het was ook al had ik vanochtend een waas voor ogen volgens omstanders.
Anita van Bruggen
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
