Fris windje, zo nu en dan zon en een hoop spanning voor wat komen zou! Onze Trouwdag! 20 mei as. 30 jaar geleden! Een avontuur in de Hoekschewaard!. Verbonden in voor-en tegenspoed!
Goudswaard, waar lag dat?
Daar kwam dan de antieke auto aanrijden die ons deze dag naar verschillende locaties brengen moest.
De eerste rit was richting Goudswaard!. Waar lag dat?. Naderhand begreep ik, ergens aan het einde van het eiland, daar waar de rust overheerst ,eindeloos polderlandschap wijdse blikken geeft, de geur van bemesting je bovenlip doet omkrullen en het Hoekschewaardse dialect je om de oren vliegt.
Hier moest het gaan gebeuren: het maken van de trouwfoto’s!.
Haren in de wind, talloze glimlachjes, standje zus, standje zo en dat allemaal in de tuin bij boer Harry! . Locatie uitgezocht door een gerenommeerde fotograaf uit Beyerland. Een complete verrassing!.
Wat was ik bang dat ik mijn maagdelijke witte jurk niet schoon zou houden bij het knielen in het gras in de buurt van een berg hooi die net een flinke regenbui had moeten incasseren.
Wat was ik bang dat wanneer ik het Jawoord zou moeten geven alle gasten weg zouden vluchten vanwege de walm die onder mijn hoepelrok vandaan kwam. Ik had namelijk niet alle koeienhopen kunnen ontwijken. Deze zaten zo nu en dan verstopt onder mijn prachtige jurk. Eenmaal weer een schattig beeldplaatje in een andere positie, maakte dat de kado’s van die zwart-wit geblokte viervoeters onder mijn rok tevoorschijn kwamen. Ik hoorde ze loeien in de verte. Ofdat ik er blij mee was?
Nou deed ik het wel bijna in mijn broek van nervositeit maar om mijn darmen nou te legen midden in een weiland op een dag die de dag van mijn leven zou moeten worden, daar paste ik voor!.
Ondertussen wist ik ook waarom ik nooit fotomodel zou willen worden. In de meest bijna onmogelijke posities heb ik manlief mijn verliefde blikken gegeven. Op de millimeter af!
Ik kan je verzekeren een behoorlijke opgave op een moment waarop je maag tekeer gaat omdat je al uren op pad bent, en je lippen niet droog zijn van alle hartstochtelijk kussen in de meest uiteenlopende posities, maar van een dorstig lijf.
Het centrum van Oud-Beijerland
Wij trouwden vanuit mijn ouderlijk huis. De buurt was “uitgerukt” om te zien hoe ik op de bodem van de auto terecht kwam op weg naar Het Oude Raadhuis in het centrum van Oud-Beijerland om in het echt verbonden te worden.
Gezien de smalle zitplaats achterin de auto vermoedde ik dat de mensheid uit die tijd door het leven moet zijn gegaan met extreem smalle billen. De zitting was er namelijk niet op berekend een bruid te dragen met een enorme hoepelrok om haar middel. Het was wéér tijd voor een pose!! Instappen in een auto met een miniem klein openingetje was een sport op zich! De tip om achteruit in te stappen omdat ik anders aan de andere kant voorover naar buiten zou duikelen. of met een platte neus die dag verder zou moeten nam ik uiterst serieus. Het zou een superfoto worden! Er speelde één probleem namelijk dat ik niet kon zien waar ik moest gaan zitten! Ookal kreeg ik nog zoveel aanwijzingen, het resultaat was uiteindelijk dat ik op de voeten van mijn lover terecht kwam die al in de auto was gaan zitten op aanwijzing van onze lieftallige fotograaf.
Mijnsheerenland, 15 kilometer verderop
Na het jawoord, de ringen, ambtelijke toespraak en felicitaties verder door het leven te gaan als man en vrouw, moest er deze keer wat plaatjes geschoten worden in het dichtstbijzijnde park voordat we aan konden schuiven aan het diner zo’n 15 kilometer verderop in Mijnsheerenland.
De daggasten gingen ons alvast voor.
Gezien een strak tijdschema hadden we exact 15 minuten voor de shoot. Snel de auto in en gaan! Het laatste konden we vergeten!. Midden op het durp hield ons antieke voertuigke het voor gezien! Ondanks vele start-pogingen geen beweging in te krijgen. Daar stonden we dan voor de “Heeren”, destijds “Barona”, muurvast. Ik waande me even de Queen ! Wat wuifde ik er op los! Overal marktkraampjes vanwege een of ander festiviteit maakte dat er veel mensen op de been waren. En maar kijken in de auto.
De klok draaide door. Chauffeur zenuwachtig als wat. Hoe ze ook onder de motorkap keek: Nope! We bleven staan waar we stonden! Omdat een mobiel toen nog niet in leven was ging ze er als een speer vandoor om bij één van de winkeliers te bellen voor hulp. Al snel kwam ze terug. Geregeld !
Ze had de opdracht gekregen de auto aan te slingeren. Een , twee huppetee , slinger de slanger als wat , rood hoofd, vieze handen, zweetdruppels en hoop gemopper gaf niet het beoogde resultaat!
Na uiteindelijk nog maar eens bellen was het een monteur inclusief een paar startkabels -de auto was namelijk verzopen -die er voor zorgde dat wij een uur later dan gepland onze “reis” konden voortzetten.
De gasten vermaakte zich prima aan de bar hoorde we achteraf, onder toeziend oog van een boos kijkende bediende die om de 5 minuten vroeg waar wij bleven. Het eten werd “koud” ! Of mijn vader dat zou moeten weten zonder enige vorm van telecommunicatie.
Op de N-217 kwam er plots rook onder de motorkap vandaan. De bestuurster trapte het gas nog eens dieper in, ofdat er voor zou zorgen dat de “mist” zou verdwijnen! Toen echter de rook haar het uitzicht belemmerde besloot ze de auto langs de kant te zetten. Wel zo verstandig! Een aardige automobilist was zo vriendelijk ons een lift te geven zodat we de soep toch nog warm naar binnen konden werken aan de Binnenmaas.
Een groots onthaal op de feestlocatie waar we, jawel op tijd aanwezig waren . De oude auto die hebben we gelaten voor wat het was. Deze had zijn tijd gehad, hoorde op stal om te genieten van zijn welverdiende rust op zijn oude dag.
Met een glimlach kijk in naar de ring om mijn vinger waar dit verhaal in verborgen zat.
30 jaar geleden, 30 bijzondere jaren in voor- en tegenspoed !
30 jaar ouder, 30 rimpels meer, 30haren minder, 30grijze plukken,
30 kussen voor jou lieverd!
Anita van Bruggen
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
