Onlangs kwam ik terecht tussen de “Mobiele eenheid” nadat ik de Hoeksche Waard had verlaten.
Sterk bewapend en met een starre blik kijkend naar slechts één punt.
Deze ochtend besloot ik mijn dagtrip te verzilveren. Een gewaagde onderneming omdat het jaren geleden was dat ik in de trein was gestapt. Ik had mijn reis goed voorbereid! Een planning gemaakt voor wat ik wilde zien, inspiratie opdoen voor een column!
Met een koffie “to go” stapte ik in het achterste treinstel.
Net voordat ik de krant open wilde slaan die ik uit het prullenbakje voor me had gevist nam er een behoorlijk gezette dame naast me plaats. Rood wild kapsel, piercing in haar neus, paarse open geweven handschoentjes die maar voor de helft haar handen bedekte, en behoorlijk wat gaten in haar kleding van spijkerstof. Ik groette haar, maar kreeg geen reactie. Het enige wat ik hoorde was een hoop gehijg, ze depte het zweet van haar voorhoofd, gooide haar bagage op de zitting voor me en haalde haar huisdiertje, een kleine rat of iets dergelijks, tevoorschijn uit haar jaszak. Ze zette Alibaba op haar schouder. Deze naam had ik al diverse keren voorbij horen komen omdat het beest niet wilde luisteren! Wat gruwde ik van dat spitse snuitje en lange staart. En wat hoopte ik dat hij nu wel op de plek bleef zitten die hem was toebedeeld.
Daarna verdween de dame in haar telefoon.
En niet alleen zij! Alle passagiers “ Out off contact!”
De “Mobile eenheid” aan boord! Wat voelde ik me veilig!
“de wereld om je heen bestaat niet”
Mijn reis in de wereld van eenzaamheid was begonnen! Gelukkig had ik mijzelf nog als maatje!
Het eerste waar mijn oog op viel in de krant was een artikel over sereniteit, rust en de weg naar de stilte in je zelf.
Dat kon ik hier wel vergeten! Ik had er niet voor gekozen om te weten wat de heer achter mij vanavond zou gaan eten. Zijn telefoongesprek was tot verre en omstreken te horen! Het moet niemand ontgaan zijn dat zijn vriendin of wie dan ook duidelijk geen trek had in Fast Food!
Voor mij zat een jongeman te spelen met zijn telefoon, de geluiden die daar uit kwamen deden mij denken aan een koe die klaar stond om verlost te worden van een behoorlijke grote vracht melk. En naast hem die oude heer die zijn plaats in het “leger” goed verdedigde door mee te doen in het geheel! Die van “ de wereld om je heen bestaat niet!” En al die duimen die ik heen en weer zag gaan. Mijn hemel! Toen ook nog de meeste passagiers voorovergebogen zaten vroeg ik me even af of er wellicht koninklijk bezoek langs zou komen.
De volgende halte moest ik eruit!
Daar stond ik dan op het perron met mijn mobiel in mijn hand om de stof voor een column op te slaan die ik het eerste uur van mijn avontuur al in the pocket had.
Met een glimlach keek ik de trein na met zijn vele verhalen !
Anita van Bruggen
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
