Mijn voetstappen, miljoenen liggen er op de Hoeksche Waardse dijken. Ik geniet ervan, elke keer weer opnieuw tijdens mijn dagelijks rondje polder op weg naar soepele spieren. Een vroege ochtendritueel die ik niet wil missen.Ik geniet van elk jaargetijde .Zij hebben allen iets te bieden, ieder op hun eigen wijze! In geuren en kleuren vertellen zij mij wie ze zijn en hoe zij leven.Elke dijk anders.
Zo was ik op weg naar mijn werk over den Diek,. Een nogal smal gedeelte, afgezet door middel van lichtgevende paaltjes bestemd voor fietsers, maakte dat het opletten geblazen was. En dat was nou net wat ik niet deed. Afgeleid door iets beneden aan de dijk wat wel eens een column waard zou kunnen zijn, maakte ik al een verslag in mijn gedachten en was voor even in een andere wereld. Door een enorme klap vloog het beeld uit mijn hoofd en kwam ik weer terecht in de werkelijkheid. Die van gras, een fiets boven op me, fietsmand naast me, en de inhoud daarvan her en der verspreid. “Wat doe ik in godsnaam hier?? vroeg ik mezelf”
Ik wist niet hoe snel ik overeind moest krabbelen, graaide mijn spullen bij elkaar. Zo snel mogelijk weg hier!. Dat was nog een behoorlijke klus, mijn scheenbeen daar zat een bult op waarvan ik spontaan dacht getransformeerd zijn tot een of ander inheems dier. Jeminee bont en blauw, dat ik nog kon staan.
“BOBBY”
Rijwiel gehavend die wilde niet meer meewerken! Net voordat ik met een rood hoofd van inspanning mijn fiets probeerde weer op het rechte pad te krijgen zag ik twee vragende ogen, een druipende neus en een sigaar; “mevrouwtje wat doet u daar?, gaat het wel goed met u?.” een nieuwe hobby; grassprieten tellen meneer, en ja alles oké” Ofdat ik dit voor mijn lol deed! Tjonge dat kon er ook nog es bij uitleg geven aan een hoogbejaarde man op klompen die ook nog es slechthorend was. Ik schreeuwde naar hem dat Bobby niet mijn nieuwe hond was die ik uitliet. Het enige wat ik aan mijn riem had was mijn broek die spontaan een ander patroon had gekregen. “Ik ben niet doof jongedame!” Meneerj draaide zich om en schuifelde mokkig voort. Een vieze rookpluim achterlatend!
Met wat getrek en geduw om mijn wielen weer draaiende te krijgen en een bezoekje aan de huisarts kwam ik uiteindelijk ietwat later dan gepland op mijn werk. En het verhaal? Die kreeg een hele andere wending!
De dijken van De Hoeksche Waard ik ken ze van haver tot gort!. Heb het asfalt van dichtbij bestudeerd, een cavia voor mijn voeten gehad, paard en wagen op mijn nek waarvan de hengst begon te steigeren, schapen op mijn weg, dartelende lammetjes, loeiende koeien langs de kant en het allermooiste de velen verhalen voor het oprapen!
Anita van Bruggen
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
