In de week voorafgaand aan de jaarlijkse Coming Out Day op 11 oktober delen we dagelijks de ervaringen van zeven dappere mensen, die vertellen over het moment waarop ze besloten hebben zichzelf te zijn. Door deze verhalen willen we laten zien dat het nog niet voor iedereen makkelijk is om hier in de Hoeksche Waard ‘uit de kast te komen’. Laat jij ook zien dat het voor jou niet uitmaakt welke geaardheid of gender iemand heeft? Hang dan aanstaande zondag de (regenboog)vlag uit. Deel je foto met #HWvlagt.
Verhaal vijf.
Ik ben Bibi, 16 jaar en dans op deze foto (links) met een vriendin op het Schouwburgplein tijdens Rotterdam Pride 2019. Helaas gaat het dit jaar vanwege COVID-19 niet door, ik hoop dat alles snel beter wordt. Eigenlijk was mijn ‘coming-out’ helemaal niet speciaal, de reden waarom ik het tussen aanhalingstekens zet, is omdat het eigenlijk helemaal niet voelde als een coming-out.
Ik ben opgevoed met het beeld dat er niets mis mee is wanneer je LHBTI+ bent. Mijn ouders hebben me ook altijd laten weten dat ze hoe dan ook van mij houden, ook al toen ik het mezelf nog niet realiseerde. Ik heb op de Vrijeschool gezeten waar dit soort dingen eigenlijk ook niet vreemd waren, ik was er dus niet mee bezig. Toen ik naar de middelbare school in Oud-Beijerland ging, werd dat wel ineens heel anders. Omdat ik vrij weinig vrienden, maar wel een vriendin had met wie ik close was, gingen er al snel roddels rond dat ik lesbisch was, ook al was dat niet waar, het heeft het me wel aan het denken gezet. Ik was 14 jaar en zat met mijn moeder in de auto, toen ik ineens bedacht dat het mij eigenlijk niet veel uitmaakte; jongens of meisjes. Dat heb ik toen ook letterlijk gezegd ‘ik denk dat het mij niet veel uitmaakt’. Mijn moeder vroeg toen natuurlijk wat ik bedoelde omdat het best random was. Ik heb toen uitgelegd dat ik jongens en meisjes leuk vind, omdat ik val op mensen, niet op gender. Het enige dat mijn moeder terug heeft gezegd is: ‘oké is goed hoor’ en daarna hebben we het er niet echt meer over gehad, het voelde goed zo. Later in 2018 heeft mijn moeder me meegenomen naar Rotterdam Pride. Iedereen was daar lief voor elkaar. Geen geroddel achter je rug om en niemand die je nawijst of belachelijk maakt, zoals wel gebeurde op school en op de hockey. Ik voelde me daar heel erg op mijn gemak. Ik ben heel blij dat mijn vader en moeder, mijn zus en de rest van mijn familie er ook totaal geen probleem mee heeft. Ik mag zijn wie ik ben. Ik snap dat het niet voor iedereen zo makkelijk is, maar ik hoop dat door dit stukje duidelijk wordt, dat er echt mensen zijn die je accepteren zoals je bent.
Heeft dit verhaal je geraakt en wil je hierover in gesprek? De inzender is bij ons bekend. Wij zijn te bereiken via [email protected] of volg ons op Facebook HWLHBT
– namens belangengroep LHBTI+ Hoeksche Waard
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
