Heinenoord – De Heinenoordse Lorraine Kloos haar nieuwe boek is onlangs uitgekomen.
Samenvatting
Onder het pseudoniem @Kloossie schrijft Lorraine Kloos over haar traject bij WW (voorheen Weight Watchers). Ze schuwt geen zelfkritiek en beschrijft met een gezonde dosis humor haar hoogte- en dieptepunten. Niets menselijks is haar vreemd. Of het nu gaat over het passen van kleding, hoe je meer moet bewegen of de wekelijkse confrontatie met de weegschaal: alles komt aan bod. Soms met een boodschap, soms met een kwinkslag. Dit boek geeft geen inzicht in het programma van WW. Het geeft een inkijkje in de dagelijkse strijd met betrekking tot het afvallen, in welke vorm dan ook, op een manier die bedoeld is om te motiveren. En te lachen.
Genre: Diversen
Omvang: 16 x 24 cm
ISBN: 978-94-643-1703-9
Aantal pagina’s: 236
Prijs: € 21,50
incl. verwerk- en verzendkosten naar Nederland en België
Bestel
Over de auteur
Lorraine Kloos (1968) blonk op de Havo bij Nederlands uit in het schrijven van opstellen, waarbij zij in drie kwartier een pakkend verhaal kon schrijven. Het houden van speeches, het schrijven van een bemoedigend woord: hier draait zij haar hand niet voor om. Het zit in de familie, met een vader en een nicht die beiden een boek uitgegeven hebben. Lorraine kenmerkt zichzelf als ‘luie schrijfster’: “Ik tik in een half uurtje een verhaaltje over iets wat ik gehoord heb, gezien heb en soms zelfs op verzoek; ik denk er niet te lang over na.” Dat maakt haar stukjes makkelijk om te lezen. De aanzet om ze uit te geven was haar moeder, die voor haar vijftigste verjaardag de toen bekende columns in eigen beheer in een boekje heeft laten drukken. Voor dit boek zijn alle columns die met afvallen te maken hebben gebundeld, zodat er een mooie rode draad in zit.
Lees hier alvast een stuk uit het boek van Lorraine Kloos
Op donderdag ga ik naar yoga. Yoga is eigenlijk niet voor dikke mensen. Natuurlijk is het goed, maar sommige houdingen zijn niet natuurlijk: “Buig, vanuit staande houding vanuit de heupen voorover en zet de handen op de grond. Buig je knieën, zodat de buik de bovenbenen raakt.” Ja hoor, die zat daar al lang tegen de tijd dat mijn lijf de hoek van 90 graden bereikt had. Wat nou knieën buigen?
Nog zo’n mooie pose: vanuit liggende positie (een favoriete positie wat mij betreft als je het ook nog eens sport mag noemen) de benen, billen en rug omhoog, over je hoofd heen en de tenen op de grond boven je hoofd, je steunt op je schouders/schouderbladen, je armen blijven op de grond. Volg je hem!? Je bent een soort menselijk knipmes. En dan ook nog ‘rustig doorademen’. Ik heb werkelijk geen enkel benul hoe ik dát voor elkaar moet krijgen. Mijn buik zit klem tussen mijn bovenbenen en borstkas, mijn middenrif zo ver induwend dat ik nog maar heel oppervlakkig kan ademen. Tegelijk hangt mijn voorgevel links en rechts richting schouders en kan ik nog nipt door mijn neus ademen als ik die met militaire precisie tussen de jongens manoeuvreer.
Ik voel me een nijlpaard in een tangaslip. Een hijgend hert voor de slee van de kerstman als die te laat vertrokken is van de Noordpool en er even het gas op geeft om alle brave kinderen van de hele wereld nog even hun cadeautje op tijd te geven. Hoezo ontspannen?!
Daarna richt je je op tot ‘de kaars’. Als kind prima te doen, maar nu die benen ietsje zwaarder zijn (per stuk ongeveer het gewicht wat ik als kind had) gaat dat toch een pietsje minder soepel. Het eindresultaat laat zich het best omschrijven als een dronken toren van Pisa die een toeval heeft tijdens een aardbeving.
Verder lezen? Bestel het boek hier!
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
