MARIEMBOURG – Zelfs voor talent Luuk Taal was het geen dagelijkse kost. De karter uit Oud-Beijerland verliet zondag het circuit van Mariembourg met maar liefst drie bekers. Eén beker was voor zijn tweede plaats in de Mini Parilla-klasse tijdens de eerste ronde van het IAME Benelux-kampioenschap. De andere twee waren voor zijn prestaties in dezelfde titelstrijd van vorig seizoen. Toen eindigde hij als rookie als derde algemeen en werd hij eerste rookie.
Nu is de pas negenjarige Luuk al niet al te groot, maar drie bekers tegelijkertijd vasthouden was wat te veel voor zijn kleine knuistjes. Maar het deerde hem nier, want bekers kun je nooit genoeg winnen, redeneerde hij. En dan te bedenken dat hij een week eerder ook al een trofee had gewonnen. En wat voor één. Die was voor zijn derde plek tijdens de IAME Winter Cup in Valencia.
Of het al went, al die podiumplaatsen en al die bekers? “Eigenlijk wel”, zei Luuk met een ondeugende lach. Maar hij wende er maar wat graag aan, wist hij. “Ik vind het waanzinnig leuk een podiumplek te pakken.”
En toegegeven, niet alle bekers kwamen even verwacht. Vooral die van het Benelux-kampioenschap van vorig seizoen. “Ik was toen nog acht. Omdat het mijn eerste jaar in het Benelux-kampioenschap was en ik niet wist wat voor rijders er zouden meedoen. Ik wist ook niet hoe snel ik zou zijn ten opzichte van de andere jongens.” Wel, snel dus. Heel snel.
Die trend zet hij dit seizoen vrolijk door, blijkens zijn opvallend sterke resultaten. Dat hij in Mariembourg zo sterk voor de dag zou komen, leek aan het begin van de middag overigens nog niet evident. Luuk was niet voorin te vinden. “Ik moest aan de kart wennen, en aan andere remmen.” Want in Valencia had hij een week eerder op een ander merk geracet bij een ander team.
Maar toen het zondag vlak voor de finale hard begon te hagelen, fleurde Luuk helemaal op. Bovendien had hij zijn vader beloofd: ‘pap, straks komt het goed’. Luuk hield woord. “Toen het ging hagelen, was ik heel blij. Ik denk dan meestal gewoon: focus, niet achteromkijken en zoveel mogelijk weg proberen te rijden.”
Die strategie werkte. Bovendien had hij daar zijn eigen benadering bij. Met dank aan zijn moeder. Luuk: “Mama had een ding bedacht met Pacman: elke kart die voor me rijdt moet ik als bij Pacman proberen op te eten. Zo van: die heb ik opgegeten en die heb ik ook opgegeten en die heb ik ook opgegeten.”
Dat ging wonderwel. Van de zesde plek gestart reed hij in een ommezien naar P2. In de slotfase moest de razendsnelle Zuid-Hollander nog één rijder ‘opeten’. Dat lukte net niet. Maar omdat het om zijn teammaat Roberto Baas ging, was dat niet zo heel erg. “Ik wil Roberto ook heel erg feliciteren. Dat is wel heel lekker, nummer één en twee van hetzelfde team.”
Maar het mooiste van het hele weekend kwam misschien wel achteraf. “Ik ga dadelijk, als we naar huis rijden, lekker met de bekers slapen in de Ford van papa. Die houd ik dan vast tijdens het slapen.”
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
